Chór św. Wincentego a’Paulo

Lektorzy i ministranci są jedną z grup tworzących Służbę Liturgiczną naszej Parafii. Jest nas około 40. Co roku dołącza do naszego grona kilku nowych chłopców, którzy jako „kandydaci” uczą się funkcji ministranckich. Do naszych zadań należy przede wszystkim posługa na Mszy świętej i nabożeństwach. Przygotowywujemy równiaż kredę i kadzidło na Święto Trzech Króli, popiół na Środę popielcową, opłatki, sianko. Oprócz tego zajmujemy się sprzedażą zniczy na Wszystkich Świętych, opłatków na Święta Bożego Narodzenia, oraz kartek wielkanocnych. Pieniądze ze sprzedaży zasilają fundusz Służby Liturgicznej, dzięki któremu wyjeżdzamy na kolonie letnie, wycieczki w ciągu roku, a także organizujemy wyjścia do kina.

Od 2010 roku naszym opiekunem jest ks. Wojciech Pieniak.

SERDECZNIE ZAPRASZAMY WSZYSTKICH CHŁOPCÓW, CHĘTNYCH DO SŁUŻBY PRZY OŁTARZU

Patronem ministrantów jest św. Dominik Savio.

Dominik Savio (ur. się 2 kwietnia 1842 w Riva di Chieri koło Turynu, zm. 9 marca 1857), od wczesnego dzieciństwa wyróżniał się pobożnością, służył do mszy od 5. roku życia. Jednym z jego nauczycieli był św. Jan Bosco. Jesienią 1856 Dominik zapadł na gruźlicę i po kilku miesiącach zmarł. Został uznany za wzór pobożnego dziecka, papież Pius XI nazwał go „małym świętym wielkim duchem”, a Pius XII beatyfikował w 1950 r., a następnie kanonizował w roku 1954.

Ministrant przy ołtarzu i w zakrystii

1. Pamięta, że przy ołtarzu usługuje samemu Bogu jako wybrany przedstawiciel Wspólnoty Parafialnej.
2. Aktywne i w skupieniu uczestniczy w Liturgii i głośno i wyraźnie wypowiada słowa modlitw, bierze udział w śpiewach oraz starannie wykonuje czynności powierzone mu przez Przełożonych.
3. Odmawiając przed i po Mszy św. wspólną modlitwę ministrantów nie zapomina również o osobistym przygotowaniu i dziękczynieniu za posługę w czasie Liturgii.
4. Stara się uczestniczyć w Eucharystii w sposób pełny, tzn. w stanie łaski uświęcającej, przyjmując Komunię św.
5. Troszczy się o czystość serca i ciała. Jego zawsze czysty strój liturgiczny jest znakiem serca gotowego na przyjęcie Chrystusa.
6. Bezpośrednio po przyjściu do zakrystii ubiera się w swoje szaty liturgiczne, a przed wyjściem starannie je składa lub wiesza na wieszaku
7. Zawsze chętnie uczestniczy w przygotowaniu Świętej Liturgii i miejsca jej odprawiania.
8. Niczego nie bierze i nie dotyka w kościele lub w zakrystii bez pozwolenia kapłana albo kościelnego.
9. Przychodzi do zakrystii co najmniej 10 minut przed rozpoczęciem Świętej Liturgii. Mówi z powagą i wyraźnie: „Króluj nam Chryste” i tym samym pozdrowieniem wita też przychodzącego kapłana
10. Unika niepotrzebnych rozmów w zakrystii i prezbiterium. Z z konieczności mówi krótko i rzeczowo, a przede wszystkim szeptem.
11. Stara się wypełniać dokładnie i w skupieniu, sobie właściwą ministrancka postawą liturgiczną, a w razie potrzeby jest zawsze gotów podjąć funkcje ministranta stopnia niższego.
12. Po skończonej Liturgii wychodzi z zakrystii w ciszy i spokoju, pamiętając, że jest ona częścią Kościoła, w którym mieszka Bóg.

ZASADY LITURGICZNEJ SŁUŻBY OŁTARZA

Ministrant

1. Kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo spełnia swe obowiązki.
2. Służy Chrystusowi w Ludzie Bożym.
3. Rozwija w sobie życie nadprzyrodzone.
4. Pracuje nad swoim charakterem i czuwa nad czystością serca i duszy.
5. Poznaje liturgię i żyje nią.
6. Modli się za Kościół i Ojczyznę, służy im rzetelną pracą.
7. Jest dobrym synem i bratem w swej rodzinie.
8. Swoją chrześcijańską postawę wnosi wszędzie prawdziwą radość.
9. Przez swoją pilność i sumienność staje się przykładem dla innych.
10. Na podobieństwo kapłana stara się być drugim Chrystusem w swoim środowisku.

Lektor

1. Jezus Chrystus – jest jego Światłem i Życiem oraz jedyną drogą do Ojca; przyjął Go jako swego Pana i Zbawiciela, oddał mu swoje życie, aby nim kierował.
2. Niepokalana – jest dla niego najdoskonalszym wzorem Nowego Człowieka oddanego całkowicie w Duchu Świętym Chrystusowi, Jego słowu i dziełu; dlatego oddał się Jej, rozważa z Nią w różańcu tajemnice zbawienia i naśladuje Ją.
3. Duch Święty – który namaścił Jezusa, sprawił że narodził się na nowo do życia dziecka Bożego skierowanego w miłości i posłuszeństwie ku Ojcu; dlatego chce prowadzić życie w Duchu, poddając się Jego tchnieniu i mocy.
4. Kościół – wspólnota pielgrzymującego Ludu Bożego, zjednoczona z Ojcem przez Syna w Duchu Świętym jest dla niego jedynym środowiskiem życia, w którym może się rozwijać. Chce wzrastać coraz głębiej w tę braterską wspólnotę w ramach parafii, która jest znakiem i urzeczywistnieniem Kościoła powszechnego.
5. Słowo Boże – staje się dla niego światłem życia i będzie podejmował stały wysiłek zachowania go treścią życia; dlatego chce karmić się nim jak najczęściej, szczególnie poprzez osobiste i wspólne z braćmi studiowanie Pisma Świętego.
6. Modlitwa – jest oddechem Nowego Życia, wielkim przywilejem i radością Nowego Człowieka, źródłem mocy i dziełem Ducha Świętego w nim, dlatego chce być wierny praktyce codziennej rozmowy z Bogiem.
7. Liturgia – szczególnie Eucharystyczna, jest uprzywilejowanym miejscem spotkania z Chrystusem w Duchu Świętym, znakiem objawiającym i urzeczywistniającym tajemnicę Kościoła – wspólnoty oraz źródłem i szczytem jego życia; dlatego chce zawsze jak najpełniej uczestniczyć w posłudze liturgicznej według wszelkich zaleceń odnowy Kościoła.
8. Świadectwo – słowa i życia jest nakazem Pana, który chce abyśmy dzięki mocy Ducha Świętego, mogli stać się Jego świadkami; ufając tej mocy i modląc się o nią chce przy każdej okazji wyznać Chrystusa, swego Pana i Zbawiciela.
9. Nowa Kultura – polega na uwolnieniu człowieka od wszystkiego co poniża jego godność oraz rozwijaniu wartości osoby i wspólnoty we wszystkich dziedzinach życia; jest ona bardzo potrzebną formą świadectwa i ewangelizacji, jego świadectwem w tej dziedzinie będzie więc ofiara abstynencji od alkoholu, tytoniu i wszelkich narkotyków oraz szerzenie kultu czystości i skromności jako wyrazu szacunku dla osoby.
10. Agape – czyli piękna miłość, jaką Duch Święty rozlewa w sercach naszych, dzięki której możemy odnaleźć się w pełni przez bezinteresowny dar z siebie dla Boga i bliźnich, jest najwyższą formą świadectwa i urzeczywistnienia się osoby; dlatego poprzez stałe nawracanie się i naśladowanie Chrystusowego Krzyża, chce wdrażać się w postawę bezinteresownej służby, na wzór Syna Człowieczego, dla Kościoła oraz wszystkich braci zwłaszcza biednych i uciśnionych.